Wreszcie zima! Śnieżny weekend na naszym krańcu świata

Nie wierzyliśmy, że kiedykolwiek nasz kraniec świata może się okazać nieosiągalny.  A jednak…

Piątek. Godziny popołudniowe. Zakopianka.

Wyjazd z Krakowa wyjątkowo sprawny. Do Lubnia idzie jak po maśle. Uśmiechnięci, zadowoleni z życia omawiamy fascynujące tematy minionego tygodnia. Ja: “Słonko zjadło dziś pierwszy grysik, grysik z dynią, nie ma to jak z dynią, szkoda, że sezon na dynię się kończy, od dwóch dni nie było kupki, ciekawe kiedy będzie, będzie za to ząbek, bo właśnie rośnie, rośnie też futro na psie, trzeba by go ogolić, ale jak ogolić, skoro mróz, dobrze, że opony mam zimowe, bo nie zdążyliśmy jeszcze zmienić na letnie, a już znowu zima, sąsiadka spod czwórki mówi, że zima będzie długa, ciekawe kiedy będzie kupa, pieluchy się kończą, kup w poniedziałek, a przy okazji kup też banany, tylko bez pająków!…” Równie dobrze mogłabym mówić to co na co dzień, czyli “gu-gu, ga-ga, gi-gi…” Małżonek mój na to: “Jak ja lubię moją pracę. Każdy dzień w niej to prawdziwie fascynująca przygoda, która daje mi ogromnie dużo satysfakcji. Jestem wdzięczny za moich niebywale kompetentnych współpracowników.” (no dobra, to jest wersja dla kolegów z pracy, wiem, że czytacie 😉 ) w rzeczywistości jest to coś bliżej tego: “P7^*%y k*$%9&a s&^$*^%!!!!!” 😉

Tak więc jedziemy, ząbek sobie rośnie, kupa chwała bogu nadal się nie robi, Słonko śpi, pies śpi, my oddajemy się wyszukanej intelektualnie konwersacji. Śnieg nie pada. Myślenice – śnieg nie pada. Pcim – coś jakby próbowało popadywać. Lubień – niby nic, a jednak jakby coś. Tenczyn – ożeż Tenczyn! Wpadliśmy z śnieżny armagedon! Biały puch wali z nieba jakby urządzili tam sobie u góry niezłą wojnę na poduszki. Krzeczów – stoimy. Stoimy, stoimy, stoimy. Nic się nie dzieje. No chyba, że próbujemy ruszyć, to zdecydowanie zaczyna się dziać. Koła kręcą się jak nomen omen pokręcone. Systemy antypoślizgowe wołają z całych sił “Ratunku!”. Kurczowo trzymam się tego cudownego wynalazku ludzkości, budującego złudne, ale jakże przyjemne i potrzebne poczucie bezpieczeństwa, czyli rączki nad siedzeniem pasażera. Słonko śpi, pies śpi. W konwersacji coraz częściej pojawiają się frazy w stylu: “O, k&%#a!!!!!!

Po pół godziny decydujemy się na taktyczny manewr okalający, czyli zawracamy na objazd przez Mszanę. Nie poddajemy się! “My nie dojedziemy!?! Phii…” Mkniemy szosą wartko niczym nurt płynącej obok Raby. Aż pod Rabkę. Rabka… uzdrowisko specjalizujące się w dziecięcych chorobach układu oddechowego. W chorobach z pewnością. W leczeniu – przy tym stężeniu pyłów jakoś wątpię. Nam jednak nie dane jest zaczerpnąć dzisiaj rabczańskiego powietrza.

Stoimy. Ząbek rośnie, Słonko śpi, pies śpi, tylko konwersacja z chwili na chwilę, choć trudno w to uwierzyć coraz mniej wyszukana. Auto za nami wyłączyło silnik. My nie wyłączymy bo zimno, chyba że braknie nam paliwa, to wyłączymy. Stoimy. Słonko nie śpi. Ząbek rośnie, Słonko rośnie i się drze. Konwersacja utyka w martwym punkcie. Przeciskam się na tylne siedzenie, który to manewr mam już ekwilibrystycznie opanowany do perfekcji, tym razem jednak dodatkowo muszę pokonać przeszkodę w postaci listew do mebli kuchennych, które to jadą do naszego drugiego domu rozciągnięte bezczelnie w poprzek auta. Ząbek rośnie, Słonko ukojone, wszyscy zadowoleni. Poza psem, który po obwarczeniu mnie za zabieranie mu miejsca na tylnym siedzeniu, próbuje swoje siedzenie usadzić na moich kolanach. Pies, ja, Słonko. W tych chwilach wiem, że drugiego nie będzie. Psa. Słonka… to się jeszcze zobaczy 😉

Korki dzielą się na te, które co jakiś czas przesuwają się choćby o metr i te, które ani drgną. Stoimy w tym drugim. Stoimy. Stoimy.  Pora spania Słonka zbliża się nieubłaganie. Perspektywa spędzenia w aucie jeszcze kilku godzin, po to, żeby w okolicach północy wylądować w zimnym domu na naszym krańcu świata, z minuty na minutę jest coraz mniej kusząca. Dlatego po długich deliberacjach… wymiękamy! Pokonani. Przez zimę, przez śnieg, przez drogę, przez korek, przez noc, ale przede wszystkim przez poczucie odpowiedzialności za potomstwo i jego spokojny sen. Sami pewnie stalibyśmy w tym korku, aż by się w końcu odetkał. Zawracamy. Po trzech upojnych godzinach w samochodzie, trafiamy do punktu wyjścia.

Sobota. 6:00. Kraków.

Pobudka. Słonka, więc zarazem i nasza. Wstawać nam się nie chce. Zostajemy w Krakowie na weekend. Może Muzeum Inżynierii Miejskiej, może spacer na Rynek… Ale na razie pośpimy.

8:00. Pobudka numer 2. Śniadanie. I co by tu zrobić z tak pięknym dniem… Może MOCAK, a może nad Wisłę… A może… wsiądziemy w samochód i pojedziemy na nasz kraniec świata? TAK!!!! 🙂

Zakopianka puściuteńka, po wczorajszym armagedonie zostały tylko zaspy przy drodze. Pobijamy rekord dojazdu na miejsce. Ech, gdzie te czasy, kiedy człowiek lubił spędzać weekendy w Krakowie. Teraz Kraków to szaro, buro, brud, smog i nuda. A tymczasem na naszym krańcu świata witają nas… o! takie widoki:

 I takie:

To nic, że trzeba odkopać podjazd skutecznie zasypany śniegiem przez wiatr i na dobicie przez pług (no dobra, nie ja odkopuję podjazd, dlatego może nie powinnam się wypowiadać). To nic, że spędzamy kilka godzin w czapkach i kurtkach, czekając aż dom się nagrzeje. To nic, że wychodząc z Flokim na spacer zaliczam klasyczny telemark tłukąc kolano na oblodzonej drodze. Najważniejszy jest przepiękny widok za oknem, bielutki śnieg jakiego w Krakowie nie ma nigdy, ogień w kominku i to ciepło prawdziwego rodzinnego domu, zupełnie niezależne od temperatury w stopniach Celsjusza, które jakimś cudem pojawia się właśnie tu, a nie w naszym krakowskim mieszkaniu.

Zamęczyłam Was trochę tekstem, nieprawdaż? 🙂 No to teraz, dla odmiany będzie nieco zdjęć.

Na dowód tego, że śniegu na Spiszu jest w bród uwieczniłam sąsiada na skuterze śnieżnym 🙂

Niedziela. 8:00. Nasz kraniec świata.

Wiecie co najbardziej lubię na naszym krańcu świata? Poza kominkiem, tarasem, widokiem na Babią, domowym ciepłem, ciszą, spokojem… No dobra, sporo tego jest. Ale tak naj, naj, najbardziej to lubię moje poranne spacery z Flokim. Ten czas, kiedy poza nami w zasięgu wzroku nie ma nikogusieńko! Tak jakby cała ta kraina była tylko nasza. Chwila dla siebie, tak potrzebna każdemu jedynakowi. Na ukojenie myśli, na bycie z samym sobą, na oderwanie się od WSZYSTKIEGO!

A na dodatek dzisiaj, w śnieżnej odsłonie Babia prezentuje się tak magicznie, że nawet Floki się zapatrzył 😉

Szczyt oświetlony, reszta tonie w nowotarskim smogu 🙁

Podejmujemy próbę spaceru w pola, jednak śniegu na drodze nawiało tyle, że sięga po pas. Flokiemu. Mnie do połowy łydek. A rakiety śpią snem zimowym na strychu. Trzeba je będzie koniecznie obudzić.

Kto tu zagląda regularnie, wie już, że Floki kocha zimę. Dawno nie widziałam go w tak dobrym humorze. To znaczy od czwartku, kiedy dostał resztki gulaszu.

Pies torpeda 😉

Im dalej w niedzielę, tym piękniej! Niebo jak z śródziemnomorskich pocztówek. Tylko piasek jakby bielszy 😉
Takie cudne widoki mamy dosłownie kilkadziesiąt metrów od domu.

Nasza asfaltowa trasa spacerowa wygląda natomiast tak (zdjęcie poniżej). To znaczy uwierzcie mi na słowo, że pod tym śniegiem jest asfalt. Przynajmniej tydzień temu jeszcze był.

Na szczęście nasza ulubiona droga jest odśnieżona. W tych warunkach z pewnością lepsze byłyby sanki, ale po pierwsze przyniesie je dopiero Mikołaj 6 grudnia, a po drugie i tak nie zmieściłyby się w samochodzie (pamiętacie – listwy do kuchni, a do tego jeszcze bagażnik wypełniony frontami do szafek, lubimy podróżować autem wypełnionym po dach, więc ten tego, drugiego psa nie będzie).

Żeby mi nikt nie zarzucił, że nie było zasp. Bo były.

Żar w śnieżnej odsłonie.

Można by tak iść i iść… To znaczy jak bym mogła, gdyby nie małżonek, który wykazuje się rodzicielską racjonalnością, sugerując, że godzina na mrozie -10 stopni dla półrocznego Słonka to może już wystarczy…. Oj tam, oj tam, gdybyśmy byli w Norwegii to przedpołudniowa drzemka byłaby na tarasie w samej pieluszce. Ale niech już będzie moja strata. Znów wiedzeni poczuciem odpowiedzialności zawracamy, nie docierając do punktu z którego widać Tatry 🙁 Buuuu…

A tak naprawdę, to przestraszyłam się na myśl, że znowu jakaś czarna spiska babcia zacznie mi wpychać ręce do wózka lamentując “Ło, Jezusie, przemrozicie to dziecko!”, jak to miało miejsce parę tygodni temu i kiedy to myślałam, że Spisz będzie mieć o jedną czarną babcię mniej po tym jak jej własnoręcznie skręcę kark za dotykanie mojego Słonka! Swoją drogą, czy ktoś może mi wyjaśnić, dlaczego wszystkie babcie na Spiszu są zawsze ubrane na czarno? Chyba, że akurat na takie trafiam… Określenie “czarna babcia”, niosące w sobie nieco zabobonnej grozy ukuli moi znajomi z kursu przewodników, którzy za pierwszym razem natknęli się na taką babcię nocą na wysokości cmentarza i mieli spore wątpliwości, czy to babcia, czy zjawa… 🙂 *

Tym optymistyczno-okultystycznym akcentem kończę relację z weekendu. Dawno się tak nie rozpisałam. O niczym, powiedzmy sobie szczerze. Kto doczytał niech kliknie lubię to – miło mi będzie poznać te 3 osoby, które czytają moje wypociny 😉 Miłego tygodnia, Moi Drodzy!

 P.S. Moich spiskich czytelników zapewniam o ogromnej sympatii, dla wszystkich spiskich babć! 🙂 Pod warunkiem, że nie wpychają mi rąk do wózka 😉

6 Replies to “Wreszcie zima! Śnieżny weekend na naszym krańcu świata

  1. Pięknie. Niby o niczym, a jednak czyta się bez wyczekiwania na ostatnią kropkę. Uwielbiam Spisz. Cudnie tam macie! Oby ta sielskość tam pozostała nie zagłuszona turystycznym gwarem.

  2. Świetna relacja – czułam jakbym stała w tym korku z Wami ! 😀 Ale macie piękne widoki, no rewelacja! Odkąd w listopadzie zakochałam się w śnieżnych Tatrach – takie zdjęcia uwielbiam jeszcze bardziej.

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *