Z cyklu: Tymczasem na Rynku – czyj nieżywy patron jest bardziej zielony?

Zagnało mnie na Rynek. Nie było mnie tu już dobrych kilka dni 😉 A wszystko dlatego, że z powodu Flokiego zarzuciłam chwilowo jazdę na rowerze i przerzuciłam się na psie spacery. Chwilowo, ponieważ w planie jest nauczenie Flokiego biegania przy moich dwóch kółkach. Co z tego wyjdzie to się jeszcze okaże.

Ale miało być o Rynku. Tym razem na Rynek wpadam od strony Floriańskiej. Oczywiście z powodu Flokiego. Idę zarejestrować psa w Krakowskim Towarzystwie Opieki nad Zwierzętami. Przemiłe panie sugerują wszczepienie psu chipa, co znosi konieczność zapłaty podatku od luksusu jakim niewątpliwie jest pies. Chip wyklucza luksus – skądinąd ciekawe zjawisko.

Floki, Floki, Floki, całe życie kręci się wokół psiska! Dobra, teraz już naprawdę koniec. A raczej początek. O Rynku.

No więc (wiem, nie powinno się tak zaczynać zdania), docieram na Floriańską, tłumną jak zwykle. Kościół Mariacki na końcu ulicy przesłonięty ramieniem wielkiego dźwigu. Kto wpuszcza taki ciężki sprzęt w historyczne centrum miasta?

Pod murami obronnymi jak zwykle trwa handel arcydzieł. Od dawna marzy mi się taki jeden obrazek z wazonem. Niestety nie spotyka się z akceptacją drugiej połówki… a byłoby tak pięknie 😉

Przyjechałam tu również po zakupy w sklepie podróżniczym! Skręcam w ulicę św. Jana, z niej w prawo w Tomasza, przez Plac Szczepański na Jagiellońską. Mam sentyment do tego sklepu, zawsze znajduję tu mapy i przewodniki, które spełniają wszystkie moje wymagania. Tym razem czas na Bieszczady polskie i ukraińskie. Już niedługo będzie duuuużo do pisania o tych terenach 🙂

A właśnie, miało być o Rynku. No tak, Rynek, jak to Rynek nadal stoi (a może raczej leży) na swoim miejscu. Wjeżdżam przez ulicę Szczepańską i zawiedziona stwierdzam, że poza składaniem sceny po jakiejś imprezie zupełnie nic się nie dzieje. Robię rundkę wokół Ratusza, a tam… dzikie tłumy! Dzikie, ale jakieś takie niewiele wystające nad ziemię. Do wzrostowców nie należę, ale ta gawiedź wydaje mi się podejrzanie niska. I podejrzanie głośna. Podjeżdżam bliżej wpadając w szalony młyn młodzieży wczesnoszkolnej.

Kolejka długa na pół Rynku, a w niej grupki na oko od ośmio- do trzynastolatków, przebranych w najdziwniejsze stroje. Krakowianki i krakowiacy, żółnierze, dziwolągi… Jest nawet cała obsada Wesela, z chochołem, a jakże!

Kolejka kieruje się w stronę estrady stojącej między Adasiem, a kościółkiem św. Wojciecha.

Kolejne przystrojone grupki wchodzą na scenę, prezentując wymyślne stroje i transparenty z nazwami szkół. Spiker informuje, że to Parada Patronów. Koleżanka, z którą rozmawiam przez telefon komentuje: “parada nieżywych patronów?” No nieżywych. Patroni mają to do siebie, że zwykle są raczej dość martwi. Choć zapewne bywają wyjątki.

A na estradę akurat wchodzi moja dawna podstawówka! 🙂 Romuald Traugutt, choć bohaterem narodowym niewątpliwie był, niestety nie stanowi zbyt ciekawego materiału na przebierankę… Dlatego też szkoła wypada dość blado, szczególnie, na tle występującego po niej gimnazjum imienia Boya-Żeleńskiego, całego w Zielonych Balonikach. Myślałam, że będą jakieś deklamacje, śpiewy czy też inne niezmiernie fascynujące prezentacje młodzieżowych zdolności, tymczasem dzieciaki wchodzą na scenę, chwila dla reporterów i czas zrobić miejsce dla następnej grupy. Jaki w tym sens? Nie do końca rozumiem… 😉 Może zrozumiem mając dzieci w wieku szkolnym 😉

 

 

 

Opieprzona przez jakiegoś gorliwego tatusia (albo pedofila, w dzisiejszych czasach nigdy nic nie wiadomo), że zasłaniam mu możliwość robienia zdjęć, kieruję się na Mały Rynek, zobaczyć co też na nim słychać. A słychać muzyczkę elektroniczną, niezbyt wyrafinowaną. Stoi tu kolejna scena, a na samej płycie Małego Rynku kiermasz. Tradycyjne krakowskie oscypki i torebki z filcu rodem z Biedronki. Mdło tak jakoś, nieciekawie, tandetnie… Dosłownie na kilku stoiskach warto coś obejrzeć – ręcznie malowane talerze, drewniane rękodzieło.

 

I piwko. Wielu amatorów nie ma, ale przecież to dopiero południe. Wieczorem na pewno się tu zagęści, jeśli tylko nie będzie lało.

Fontanna przecudnej urody, szczególnie z rusztowaniem w tle, wydziela zapach o wyjątkowo miejskiej nucie chloru. Czuję sie jak na basenie. Swoją drogą, ostatnio bardzo wyostrzył mi się węch 🙂

 

 

 

 

 

Podjeżdżam pod samą scenę, a tam wyjaśnienie całego zamieszania. Na Małym Rynku odbywa się Dzień Brykania! Piękne święto! Tylko dlaczego nikt nie bryka? 🙂