Najbardziej lubię te wieczory na naszym krańcu świata, gdy uzbrojona po kolana w żółte gumiaki zmierzam na podbój sąsiedniego wzgórza. Przebijając się przez krzaki po pachy, próbuję złapać ostatnie promienie słońca.
Za takie widoki pokochałam ten skrawek Polski.
Po kilku dniach na krańcu świata wreszcie powoli zaczynam się uspokajać. Wieczory takie jak ten bardzo w tym pomagają. Musiałabym spędzić ich tu wprawdzie co najmniej ze sto, żeby w pełni ukoić myśli, ale dobre i to.
Ten moment, gdy słońce chowa się za horyzontem… wszystko na chwilę milknie, wiatr ustaje na kilka chwil, jak gdyby nie chciał zepsuć tej ciszy niezgrabnym powiewem.
Przycupnąwszy w trawie łapię tę chwilę. Łapię obiektywem, łapię serduchem. Właśnie teraz ładuję akumulatory na to durne, poszarpane życie w mieście. Czuję jak z każdą chwilą przybywa mi energii, a jednocześnie ubywa chęci. Tak jakby każdy zachód słońca na krańcu świata wyzwalał potężny magnes, który przyciąga mnie do tych łąk i ani myśli puszczać.
Wiecie za co najbardziej kocham ten kraniec świata? Za żółte gumiaki. Za to, że są najlepszym wyjściowym obuwiem, pasującym dokładnie do każdego stroju. Za to, że tutaj nic nie muszę.
Przycupnąć, popatrzeć, pstryknąć. Powtórzyć. Przycupnąć, popatrzeć, pstryknąć. Powtórzyć. O zachodzie życie jest takie proste.
Od zawsze kocham zachody słońca. Może dlatego, że nocna ze mnie istota. Zachód słońca to most, po którym uwielbiam przechodzić w tę mroczną część doby. A noc to tajemnica, to cisza, to czas tylko dla mnie, to spokój, to ciepły koc. Noc to też zabawa, noc to przyjemność, noc to gitara, noc to śpiew.
Wyciągnęłam dzisiaj gitarę. Jej chyba też było miło mnie zobaczyć. I choć palce lewej dłoni pieką tym znajomym acz zapomnianym bólem, to wiem, że będziemy się teraz widywać znacznie częściej.
Kolejny tekst o wszystkim i o niczym. Wiecie co, coraz bardziej podobają mi się te “nieudane” wakacje!
