Rzeka Kwai. Podobno gdy wymiamy jej nazwę po naszemu – “KŁAJ”, Tajowie śmieją się pod nosem. KŁAJ po tajsku oznacza bowiem woła, zwierzę uważane w Tajlandii za najgłupsze. Tajowie wymawiają nazwę rzeki jako “KWEEE”. W zasadzie nic dziwnego, że się śmieją – u nas Kłaj też znajduje się na liście zabawnych nazw miejscowości, tuż obok geograficznie mniej lub bardziej odległych Wąchocka, czy Pcimia (przy czym jako Krakowianki z dziada pradziada Pcim nigdy mnie nie śmieszył 🙂 )
Wół, nie wół, Wąchock, nie Wąchock, rzeka Kwai to kawał rzeczyska! Ogólnie rzecz biorąc rozmiary rzek w Tajlandii przekraczają moje wyobrażenia o wielkości cieków wodnych. Wszystkie rzeki są tu po prostu ogromne! Taka sobie Kwai w hierarchii tajskich rzek jest może na miejscu polskiej Raby, ewentualnie Dunajca. A szerokości pozazdrościłaby jej Wisła w Płocku. Na dodatek z tak ogromnej rzeki mogę patrzeć na góry… w rankingu Polska – Tajlandia 0:1 🙂 Ok, biorąc pod uwagę dziwny system okablowania 1:1.
Nasze zwiedzanie Tajlandii to zwiedzanie zdecydowanie komercyjne. Wobec tego oprócz możliwości zobaczenia miejsc, których podróżując samotnie nie zobaczylibyśmy, musimy liczyć się z atrakcjami, które niekoniecznie nas przekonują. Tak jak na przykład rejs tratwo-barako-restauracją. Płyniemy sobie spokojnie po rzece spożywając lunch, a pod sufitem wiszą ozdoby świąteczno-sylwestrowe (włączając w to srebrną kulę) mimo, że mamy właśnie kwiecień, stoliki przykryte są ceratą w niebieską kratę, a krzesła obleczono w weselne białe pokrowce i przewiązano czerwoną wstążką. Wieś tańczy i śpiewa. Istny Kłaj (z całą sympatią dla mieszkańców Kłaja).
Na szczęście żarcie jak to w Tajlandii pyszne, a widoki wokół piękne! Wreszcie pokazały nam się jakieś góry – mówcie co chcecie, ale płaski krajobraz jakoś nigdzie mnie nie przekonuje. No może tylko w Holandii.
Przy brzegach stoją zacumowane inne tratwy. Znów widać, że to koniec sezonu – poza naszą barką na rzece nie ma nikogo. Przypuszczam, że w styczniu, czy lutym barki płyną jedna obok drugiej. Wszyscy chcą skorzystać z tej atrakcji i podpłynąć pod jeden z najsłynniejszych mostów świata.
Tajskie dzieci właśnie mają wakacje. Nasze pojawienie się w pobliżu przerywa im zabawę. Nie wiem kto jest bardziej zapatrzony – my w nich, czy one w nas.
Kilku chłopców w strojach piłkarskich przysiadło na brzegu, kryjąc się przed słońcem na skrawku cienia. Wokół panuje niemiłosierny upał. Dobrze, że lekka bryza znad rzeki daje pewne orzeźwienie. Od środka orzeźwia nas Chang – tajskie piwo, dostępne również w Polsce w Lidlu 😉 Zdecydowanie lepiej smakuje jednak w Tajlandii – typowy sikacz z gorącego kraju. Postawiłabym je na jednej półce z hiszpańskim San Miguelem, który na plaży pod Barceloną smakował wyśmienicie, a w Krakowie okazał się zabarwioną na żółto wodą.
Tajlandia na każdym kroku pokazuje nam swoje odmienne oblicza. Rozpadające się chaty, sklecone z byle czego…
A tuż obok oszałamiające przepychem ogromne świątynie. Pierwszy raz jestem w kraju o tak niesamowitych kontrastach.
Życie na rzece rządzi się swoimi prawami. Przyłapuję kelnerów na zmywaniu naczyń w wodzie zaczerpniętej prosto z rzeki… To ten moment, gdy człowiek zaczyna żałować, że nie wziął ze sobą flaszki wódki w celach dezynfekcyjnych (w Egipcie kieliszek rano i wieczorem uchronił nas przed zemstą faraona 🙂 )
Do wody wpuszcza się tu bowiem wszystko to co niepotrzebne. Zupełnie jak w Polsce. Tajlandia – Polska 2:2.
Płyniemy, płyniemy, nic się nie dzieje… Wreszcie! Za zakolem rzeki pojawia się długo wypatrywany przez nas most!
Most… jak most. Kolejowy. Kilka przęseł. Metalowa konstrukcja. Z głośników płynie charakterystyczne gwizdanie – ścieżka dźwiękowa z filmu. Aż wstyd się przyznać, ale chyba nigdy nie obejrzałam go w całości. Trzeba będzie nadrobić zaległości przy najbliższej okazji.
Obok mostu muzeum wojenne. Do jego odwiedzenia zachęca wyjęty żywcem z epoki śmigłowiec i samolot. Helikopter kojarzy mi się z serialem MASH – specjalistą w dziedzinie lotnictwa na pewno nie jestem 🙂
Po drugiej stronie mostu stoi chińska świątynia. Chińczycy stanowią sporą mniejszość w Tajlandii – bardzo prężną, dość dobrze sytuowaną. Wzrok przykuwa ogromny posąg stojący tuż przed świątynią.
Kręcimy się po nabrzeżu, przechodzimy po moście na drugi brzeg rzeki Kwai. Podobno dwa razy dziennie przejeżdża tędy pociąg. Będąc akurat na moście trzeba się wtedy schować na jednym z kilku balkoników. Na szczęście my przed pociągiem uciekać nie musimy.
Czy pisałam już, że jest potwornie gorąco? Termometry pokazują około 50 stopni… Dla Europejczyka ukrop niewyobrażalny. Spacerowanie po metalowym moście w takiej temperaturze to szaleństwo.
Ten upał pozwala nam lepiej zrozumieć, dlaczego budowa kolei pochłonęła tyle ofiar. No właśnie… my tu na wakacjach, a przecież przy budowie trasy kolejowej, której częścią był most, pod bestialskim nadzorem Japończyków zginęło kilkadziesiąt tysięcy ludzi. Mówi się, że każdy podkład kolejowy to jedno życie.
Most powinien być symbolem tragedii, a jest komercyjną ciekawostką… wstyd mi, że sama dałam się na to złapać… Niestety, mam wrażenie, że niewielu turystów odwiedzających to miejsce ma świadomość tego co się tu działo. Ludzie, w tym my, traktują most na rzece Kwai jako punkt programu do zaliczenia, kilka zdjęć, spacer na drugi brzeg i czym prędzej do klimatyzowanego autokaru.
Dlatego właśnie warto odwiedzić muzeum kolei w Kanchanaburi – tam można nieco lepiej zrozumieć rozmiar japońskiego bestialstwa. Ale o tym już innym razem…
