Rzeźnik, gigant i niedźwiedzie – nadal barowo w Bieszczadach

Legenda, legendą, ale być w Bieszczadach i nie zjeść naleśnika giganta to byłby wstyd, a przynajmniej wielka strata. Łapiemy busa i krętą drogą z samego centrum Ustrzyk (jak to dumnie brzmi) mkniemy do Wetliny. Cel podróży – Chata Wędrowca.

 

 

 

Przejeżdżamy przez Przełęcz Wyżniańską, Berehy Górne, Przełęcz Wyżną, Górną Wetlinę, mijamy Manhattan 🙂 i już jesteśmy na miejscu.

Choć po drodze słyszymy, że przecież Chata Wędrowca to takie “lansiarskie” miejsce, ja jednak nie dam się zrazić. Chata stoi w Wetlinie od kilku lat (może kilkunastu?) i na dobre wpisała się w lokalny krajobraz.

Że się rozwija? A co w tym złego? Być może jest większa niż kiedyś, ale nadal utrzymana w niezwykle przytulnym klimacie. Serwują pyszne piwa – czeskie, słowackie i lokalne. A do tego – rewelacyjne jedzenie!

Zaczynamy oczywiście od piwka.

 

Padło na jedyne w swoim rodzaju piwko o wdzięcznej nazwie “Rzeźnik”. Oficjalne piwo biegu górskiego, który właśnie dziś odbywa się w Bieszczadach. Każdy kto ukończy bieg ponoć dostaje na mecie butelkę na orzeźwienie. My czujemy się już tak wykończeni, że chwilową metę urządzamy sobie w Chacie Wędrowca.

Chyba robimy sporo hałasu, bo kilka osób ucieka z sali niedługo po tym jak się pojawiamy. Cóż, konsumpcja od 7:50 ma swoje zalety, ale i wady 😉

Wreszcie jest! Ten dla którego tu przyjechaliśmy, czyli naleśnik gigant, z borówkami, śmietaną, łyżeczką miodu i cukrem pudrem. A właściwie to tylko pół naleśnika – więcej nie da się zjeść, jest tak zapychający. I tak cudownie pyszny! Jeśli ktoś nie lubi chodzić po górach (w co trudno mi uwierzyć, ale podobno są tacy ludzie), to warto tu przyjechać przynajmniej dla jego wysokości “Naleśnika Giganta”!

Wizyta jest krótka, acz konsumpcyjnie bardzo treściwa. Z pełnymi brzuchami mkniemy z powrotem do Ustrzyk.

Po drodze koło Brzegów Górnych mijamy punkt kontrolny jedenastego już biegu Rzeźnika.  Kilka słów o Rzeźniku – 80 kilometrów z Komańczy, przez Cisną, Smerek, Połoninę Wetlińską i Caryńską do Ustrzyk Górnych. Zawodnicy biegną w parach, co na pewno znacznie zwiększa bezpieczeństwo, ale również wymaga świetnego zgrania kondycji partnerów. Aby zakończyć bieg obydwie osoby muszą przebiec metę.

Start o świcie, czyli o 3:30. Koniec – maksymalnie po 16 godzinach, ale najszybsi kończą bieg w czasie krótszym niż 8 godzin! Jakżeż oni się męczą… podziwiam, ale chyba nie do końca rozumiem. Chętnych jednak nie brakuje. Ze względu na to, że trasa przebiega przez Bieszczadzki Park Narodowy organizatorzy ograniczają liczbę uczestników do 600 osób. Ponoć to zdecydowanie mniej niż  rzeczywiste zainteresowanie biegiem.

Dziś wszystkie drogi prowadzą do Ustrzyk. Wysiadamy z busa, wpadamy jeszcze na moment do Legendy, ale ponieważ pogoda w międzyczasie znacznie się poprawia, wybieramy się na spacer. Czas spalić spożyte dzisiaj kalorie, zarówno te w postaci stałej jak i płynnej. Podczas spaceru natrafiamy na wyjątkowo duży okaz muchomora, czyżby efekt Czarnobyla? 😉

 

 

 

Przechodzimy mostem nad potokiem Wołosaty i skręcamy w drogę wiodącą do wsi o tej samej nazwie. Na skrzyżowaniu tłok – to “Rzeźnicy” właśnie kończą bieg. Owinięci foliami termicznymi wyglądają identycznie jak maratończycy z krakowskiego Rynku. Może tylko łydki mają zgrabniejsze 😉

Ustrzyki taką liczbę ludzi i samochodów widzą zapewne dopiero po raz jedenasty w swojej historii. Nie sądzę, żeby inna impreza przyciągała tu takie tłumy. Dzisiejsze zbiegowisko to zapewne więcej ludzi niż miejscowość gości przez cały rok.

Skręcamy w lewo, uciekając z tego szalonego tłumu. Po kilkuset metrach za nami rozpościera się piękny widok na Połoninę Caryńską. Widok cudny, ale jeszcze czuję w nogach wczorajsze potworne podejście…

W dole budynek Bieszczadzkiego Parku Narodowego.

Uwaga, niedźwiedzie! Znak mówi “zwolnij”, ja jednak osobiście wolałabym w tej sytuacji przyspieszyć 😉 Niewątpliwym plusem jest to, że przynajmniej mamy pewność, iż zmierzamy w dobrym, bo dzikim kierunku.

 

 

Po lewej pasmo Tarnicy. Reszta wycieczki przemierzyła je dzisiaj w strugach deszczu. W żadnym wypadku nie żałuję rezygnacji z towarzyszenia im w tej wędrówce. Choć popołudnie przyniosło im na pewno przepiękne widoki, my ten dzień też zaliczamy do wybitnie udanych 🙂

 

Przed nami malownicza prosta droga… aż chciałoby się zaśpiewać za tolkienowskim Bilbo Bagginsem:

A droga wiedzie w przód i w przód
Choć się zaczęła tuż za progiem –
I w dal przede mną mknie na wschód,
A ja wciąż za nią – tak jak mogę…
Skorymi stopy za nią w ślad –
Aż w szerszą się rozpłynie drogę,
Gdzie strumień licznych dróg już wpadł…
A potem dokąd? – rzec nie mogę.

Moglibyśmy tak iść i iść. Niestety nadjeżdża autokar, wsiadamy do niego i jedziemy w dalszą drogę – kierunek Ukraina.

Żegnajcie Ustrzyki. Niedługo na pewno tu wrócę! 🙂