Tak się rodzi Bieszczadzka Legenda!

Obudził nas szum deszczu, bezczelnie bębniącego w szyby o wpół do szóstej nad ranem. Plan: Muczne – Bukowe Berdo – Krzemień – Tarnica – Halicz – Rozsypaniec – Wołosate. Wycieczka w takich warunkach nie należy do najprzyjemniejszych, ale cóż zrobić. Mus, to mus.

Odziani w długie spodnie i przeciwdeszczowe kurtki ładujemy się do autokaru. Nie jest nam dane zdrzemnąć się ani chwili – nasz drogi przewodnik nawet o takiej godzinie stara się nas czegoś nauczyć. Tym razem czyta przez mikrofon akty prawne dotyczące praw i obowiązków przewodników górskich, fascynująca lektura 😉

Przez całą drogę siąpi deszcz. Krótki przystanek w Mucznem w pokazowej zagrodzie żubrów. Niestety żubry chyba też nie przepadają za opadami, bo większość się pochowała. Tylko jeden leży w oddali leniwie przeżuwając trawę. Odległość zbyt duża, aby nawet 30-krotny zoom optyczny mógł go uchwycić.

Jeszcze parę kilometrów i docieramy pod wejście na żółty szlak prowadzący na Bukowe Berdo. Dokładnie w momencie, gdy wysiadamy z autokaru lekkie siąpienie przeradza się w potworną ulewę! Woda leje się z nieba strumieniami! Cała wycieczka opatulona w kurtki i peleryny, za moment i tak wszystko będziemy mieć mokre. A przed nami osiem godzin marszu! Zaglądam do autokaru, a tam… całkiem spora grupa tych, którzy z wędrowania zrezygnowali. Decyzję podejmuję w jednej chwili – to ten moment, gdy należy dołączyć do sekcji barowej! 🙂

Ambitni i mokrzy idą na Tarnicę, rozsądni i susi, czyli my, jadą do Ustrzyk Górnych. Godzina 7:15, wieś śpi. Trzeba tu zaznaczyć, że w Ustrzykach poza kilkoma knajpami, jednym pensjonatem i przystankiem autobusowym nie ma zupełnie nic. Na szczęście sklep spożywczy jest otwarty! Zaopatrujemy się w podstawowe wiktuały (w tym przede wszystkim w piwo) i siadamy pod parasolem przed sklepem. Z nieba cały czas lekko kapie.

Kawy, trzeba nam kawy! Robimy mały rekonesans, a wtedy… z niepozornie wyglądającego baru wychodzi dziewczyna, odziana w luźne spodnie i bluzę, z rozczochranymi długimi włosami, jakby dopiero wstała z łóżka 🙂 odsuwa belki zamykające bramę, wystawia tablicę z kuszącym napisem “jajecznica”, macha do nas i woła: “Chodźcie! Zapraszamy!”. Kochana, nie trzeba nam tego dwa razy powtarzać 🙂

Całą ośmioosobową grupą wciskamy się do środka. Pierwsze co wyczuwają nasze zaspane zmysły to… zapach! Obezwładniający zapach bieszczadzkich ziół! 🙂

Wchodzimy do niewielkiego pomieszczenia po prawej, a tam na ścianach przepiękne ikony. Ale o nich za chwilę. Zajmujemy stolik wzdłuż okna. Gdyby nawet ktoś jeszcze miał ochotę usiąść w tej sali, to obawiam się, że i tak już nie wejdzie.    

Zamawiamy kawkę u wiecznie uśmiechniętej kobiety ze zmierzwionym włosem. Za chwilę uchylają się drzwi od kuchni: “Słuchajcie, właśnie grzejemy sobie żurek, może też chcecie?” 🙂 Byliście kiedyś w takiej knajpie? Gdzie po 5 minutach czujesz się jak u siebie w domu 🙂

Nastrój to podstawa. Wyjątkowo klimatyczne świeczniki rodem z Bieszczad dopełniają niezwykłej atmosfery tego miejsca. Do tego reggae płynące z głośników. Tego nam było trzeba!

Godzina 7:50. Na stół wjeżdżają pierwsze piwa 🙂 Kawka kawką, ale jak w barze bez piwka? Nie uchodzi.  Kabanosik na zakąskę, ale przydałoby się coś ciepłego.

Zamawiam pyszną jajeczniczkę na kurkach (w życiu nie jadłam lepszej!), reszta towarzystwa decyduje się na wegetariańskie leczo (dla mięsożerców znów kabanos okazuje się przydatny). Do lecza podano nóż i widelec – widać, że wczoraj impreza trwała dłuuuuuugo… 🙂

Jednego z kolegów zaintrygowało specialite de la maison – fritada. Nie bardzo wiemy co to takiego. Po chwili dziewczę wyłania się z kuchni z kawałkiem rzeczonej fritady – na spróbowanie. Omlecik zapieczony z ziemniakami, warzywami, boczkiem i czym kto zapragnie. Podawany na ciepło lub zimno, jak kto woli. Mniam.

 

Za oknem siąpi deszcz, a my sączymy piwko słuchając opowieści z Indii i Nepalu. Powoli kiełkuje we mnie nowy plan na życie… i na blogowanie z nieco bardziej odległych zakątków świata.

Troszkę chłodno. Decydujemy się z koleżanką na grzane piwo. Z podgrzaniem problemu nie ma, ale okazuje się, że choć piwo gospodarze mogą nam odstąpić, to niestety nie posiadają żadnych przypraw czy też innych dodatków. Dla chcącego nic trudnego – lecę do sklepu po drugiej stronie drogi, kupuję sok malinowy i cynamon. Pierwszy raz przynoszę sama do knajpki składniki do grzanego piwka 🙂

A ze ścian spoglądają na nas ikony. Jeden z towarzyszy dzisiejszego barowania zna się na rzeczy i opowiada nam o różnych rodzajach ikon, o technice ich pisania. Bo właśnie, dowiadujemy się, że ikony się pisze. To znaczy tak się mówi, że się pisze 🙂 Bo w rzeczywistości to jednak się je maluje 😉

Mnie najbardziej urzeka wielka ikona Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Takie przedstawienie Marii z Jezusem, na którym przytulają się policzkami pokazując więź między matką a synem nazywa się eleusa lub jeszcze piękniej z rosyjskiego – umilenie. W tej ikonie zachwyca mnie zarówno przekaz emocjonalny jak i technika wykonania. Niezwykła dbałość o szczegóły, wspaniałe kolory, wyjątkowe cienie (spójrzcie na policzki Matki Boskiej w fascynującym złotawym odcieniu) – przepiękne!

Po serii ochów i achów, pytamy naszą przemiłą dziewczynę z włosem czyje to dzieła…

Okazuje się, że… sama je malowała! Niesamowita dziewczyna! Dziewczyno w szerokich spodniach, jakkolwiek Ci na imię – kłaniam się przed Tobą nisko. Za talent, za perlisty śmiech i za niezwykle przyjemny sposób bycia. Gdyby więcej było takich ludzi,  świat byłby jeszcze piękniejszym miejscem!

 

Niebo powoli się rozpogadza, koło 12:00 stwierdzamy więc, że może warto byłoby zaczerpnąć świeżego powietrza. Opuszczamy miejsce, które tak cudnie nas ugościło pytając na odchodnym, jak też ten przybytek się zwie… A dziewczę na to: “Jak to jak? Bieszczadzka Legenda!” 🙂 Oj tak, choć to dopiero drugi dzień działania knajpki, dla nas już jest legendarna! 🙂